Kultura chińska jest oparta na następujących cechach: fundamencie etniczno-rodzinnym, tendencjach etnocentrycznych, szacunku do wieku, zróżnicowaniu ról płciowych z dominacją mężczyzn, kontrolowaniu emocji, estymie moralności, wykształcenia, autorytetu oraz konserwatywnych postaw.
W relacjach personalnych Chińczyków ujawnia się znaczny introwertyzm, ukrywają oni swoje uczucia, za wartości uznawane są: harmonia, determinizm oraz pojęcie dobrej reputacji. Rodzina chińska jest tradycyjna, stała. Przez tysiąclecia opierała się na systemie dziedziczenia, własności, kulcie przodków, nierównej pozycji obu płci.
U schyłku minionej ery istniał wolny wybór współmałżonka oparty na uczuciu; kobiety miały wysoką pozycję społeczną, wśród arystokracji istniała poligamia (np. cesarze mieli: 1 pierwszą żonę, 3 drugie żony, 9 trzecich żon, 27 czwartych oraz 81 nałożnic), patriarchalny model rodziny, sororat.
W okresie ekspansji konfucjanizmu obraz rodziny chińskiej uległ przeobrażeniu. Rozwój tego kierunku przebiegał dynamicznie od V w. n.e. Konfucjusz ujawniał antyfeminizm i ocenił kobiety jako istoty niższe od mężczyzn. Konfucjanizm niósł nowe ideały: powściągliwe życie, skromność, rozsądek, prawość, cnoty etyczne, poszanowanie tradycji, podkreślał unikanie pożądania i panowanie nad uczuciami.
Miłość w wyborze towarzysza życia zeszła na plan dalszy, zaś na pierwszy wysunęła się zasada dobra instytucji rodziny. Ideałem osobowym mężczyzny była cnota posłuszeństwa wobec rodziców, poszanowania dla rodziny, podporządkowania się jej dobru. W przypadku kobiety były to: skromność, podporządkowanie się mężowi i jego rodzinie, przedmałżeńska czystość seksualna, płodność (od kobiety oczekiwano urodzenia wielu synów).
Przed ślubem podpisywano kontrakt małżeński, w którym ustalano datę uroczystości. Ceremonia ślubna syna traktowano jako wielkie wydarzenie. Narzeczona była ubrana w szaty koloru czerwonego. Młodzi wspólnie składali ukłony Niebu i Ziemi, dokonywali wielu obrzędów, a następnie wypijali czarki wina. Obrzęd ślubny był pełen symboliki barw, jedzenia i ukłonów, wyrażał odwieczne miejsce mężczyzny i kobiety. Po zakończeniu uroczystości panna młoda przechodziła pod władzę teściowej, należała w pełni do rodziny męża i z nią musiała się identyfikować. Od tej pory sensem jej życia było rodzenie dzieci i służenie mężowi.
Podział ról w rodzinie był niezmienny: kobieta zajmowała się domem, codziennym gospodarstwem, a mężczyzna zdobywał środki utrzymania. Patriarchalizm wyrażał się np. w tym, że mężczyzna zaczynał posiłek, pierwszy wybierał sobie jedzenie, udzielał zgody na mówienie; decydował również o zakupach, spędzaniu wolnego czasu, podróżach, miejscu zamieszkania itp.
Żona była zobowiązana do dyspozycyjności wobec potrzeb seksualnych męża. Ceniona była powściągliwość i skromność seksualna kobiet. Prawo zwyczajowo pozwalało mężczyznom korzystać z usług prostytutek, mogli mieć również konkubiny, czemu nie miały prawa sprzeciwiać się żony, gdyż wymagano od nich wierności i nieujawniania zazdrości.
Do wykształcenia synów przywiązywano większą wagę, aniżeli do wykształcenia córek. Jedno z przysłów mówi wprost, że kobieta nie powinna być zbyt inteligentna. Rola ojców rodziny była ogromna - kult starców sprawiał, że mieli oni nie tylko faktyczną władzę w rodzinie, ale narzucali jej bieg codziennego życia. Największym komplementem dla mężczyzny było stwierdzenie, że ma on więcej lat niż w rzeczywistości. Chińczyk nie musiał więc lękać się starości.
Konfucjanizm pogłębił zasadę segregacji płci, wzmocnił hierarchiczność rodzinną i sprawił, że seks stał się sprawą prywatną i uległ neutralizacji. Chińczycy krytycznie oceniali masturbację mężczyzn (bo utrata nasienia była utożsamiana z utratą siły witalnej), tolerowali masturbację kobiet; segregacja płci sprzyjała rozwojowi przyjaźni mężczyzn, nagość była oceniana krytycznie.
Konfucjanizm nie jest jedyną religią mającą wpływ na erotyzm Chińczyków. Wielu wyznaje taoizm (w Azji Południowo-Wschodniej), który w życiu seksualnym dopuszcza zgoła inne zachowania.
Taoizm rozwinął się w III w. n.e., podstawowym dziełem jest Tao-te-king autorstwa Lao-tsy. Zawiera ono następujące idee: rytm i jedność życia człowieka i natury, pochwałę skromności, spokoju i dostosowania się do praw natury, wszechświata, bezużyteczność dumy i pewności siebie. Małżeńskie kontakty seksualne wśród wyznawców taoizmu są rozbudowane, bogate, również kobieta ma prawo osiągania rozkoszy. W rodzinie taoistycznej patriarchalizm jest mniejszy, a partnerstwo seksualne częściej spotykane.
Taoizm w pełni akceptuje seksualność; przypisuje jej mistyczne znaczenie. Pierwiastek męski - jang (jasny, czerwony, świecący, gorący, wysoki, niebiański, przeważa w smoku, ptaku, baranie, kogucie, lecie, górach...) - zmaterializowany w nasieniu i pierwiastek żeński - jin (ciemny, czarny, bezdenny, głęboki, przeważa w chmurach, wodzie, naczyniach, owocach...) - zmaterializowany w wydzielinie pochwowej, łączą się w tao - harmonię między człowiekiem a otaczającym do światem.
W trakcie orgazmu uwalniane są esencje życia, co pozwala partnerom na wymianę energii. Aby wznieść się na wyższy poziom samorozwoju niezbędne jest wchłonięcie dużej ilości energii płci przeciwnej. Połączenie obu płci zapewnia żywotność oraz długowieczność. Pieszczoty wstępne traktowano jako bardzo ważne, ponieważ sądzono, że stymulują one wydzielanie energii.
W taoizmie istnieją bogate opisy technik seksualnych i malownicze słownictwo, np. głębokość pochwy ma kilka określeń (struna lutni, zęby kasztana wodnego, mały strumyk, czarna perła, dno doliny, wewnętrzne drzwi, biegun północny), istnieją dziesiątki układów i pozycji, np. "lot mewy nad wysokim brzegiem", "odwrócony lot kaczek", "baran bodący drzewo" itp.; narządy płciowe są określane symbolicznie (np.: czerwony ptak, jaspisowa łodyga, głowa żółwia, żeńskie: brzoskwinia, rozwinięty kwiat piwonii, złoty lotos, jaspisowa brama).
Praktyki taoistyczne zalecały współżycie bez wytrysku (zachowywanie życiodajnej energii), wyrafinowane techniki seksualne pobudzające kobietę, różnorodność ruchów frykcyjnych uzależnioną od uczuć, nastroju czy wzajemnych oczekiwań.
Ars amandi w taoizmie można sprowadzić do kilku wskazówek: rzadkie wytryski nasienia, wyrabianie zdolności przeżywania orgazmu bez wytrysku, nauka głębokiego oddechu, poczucie bezpieczeństwa oraz zgodności pragnień partnerów, właściwa ciepłota otoczenia, sytość, rozbudowa zmysłu dotyku i węchu, bogata komunikacja słowna między partnerami. Bezpośrednim celem współżycia jest zaspokojenie kobiety i brak wyczerpania u mężczyzny, zdolność wykonania "tysięcy miłosnych pchnięć", ekstaza seksualna dwóch ciał i dusz.
Otoczenie człowieka również emanuje energie seksualne - należy potrafić je wydobywać z wrażeń węchowych, wzrokowych, dźwięków (stąd m.in. przypisywanie dużego znaczenia sztuce kulinarnej).
Taoizm posiada złożoną symbolikę erotyczną, np. kwiat śliwy jest symbolem żywotności seksualnej, rozwinięty kwiat piwonii symbolizuje seksualizm żeński, łóżko z ozdobnymi pęknięciami wyraża przebudzającą się wiadomość itd. Życie seksualne w taoizmie jest elementem medytacji, drogą (tao), a nie celem.
W mitologii chińskiej małżeństwa bogów są monogamiczne, a płeć bóstw trudna do ustalenia. Istotny w chińskiej mitologii smok jest uosobieniem męskości i stał się symbolem cesarskim.