Intymność

Hinduizm a seks

Hinduizm a seks

Hinduizm obejmuje wiele nurtów myślowych, sześć głównych systemów filozoficznych - istnieją więc zróżnicowane postawy wobec seksualności oraz erotyzmu.

 

W mitologii istnieją liczne powiązania z seksualnością i płcią, np. jedna z mitologii o stworzeniu mówi o narodzinach świata z pierwiastka żeńskiego (Soma - wody matczyne) oraz męskiego (Agni - mężczyzna uosabia ognistą energię); zarodek życia powstał z wody i z niego wyrasta drzewo kosmiczne. W innej wersji mówi się o dwóch drzewach: męskim oraz żeńskim, a bogowie są w nim jak gałęzie. Djaus, tzn. Niebo jest uosobieniem ojcostwa, ukazuje się go w postaci czerwonego byk wypełnionego nasieniem; Waruna to męskie bóstwo surowości i ojcostwa; Ratri (Noc) jest bóstwem żeńskim ochraniającym, źródłem bezpieczeństwa; Wisznu (Przenikający) jawi się w postaci młodego mężczyzny i zapewnia płodność; Indra, najpotężniejszy z bogów, jest mężczyzną dysponującym ogromną siłą, pełni rolę ojcowską; Kali - siostra Wisznu to kosmiczna matka, uosobienie niebezpiecznej kobiecości (krew, trzy oka, naszyjnik ze ściętych głów, ozdoby z węży); Siwa jest jednym z najważniejszych bóstw Indii, którego symbolem energii tworzenia jest słup falliczny (linga); z jednego swojego boku wyłania Brahmę, a z drugiego Wisznu i łączy cechy obu płci; bogiem miłości jest Kama (inaczej zwany Manmathą), znany jako uosobienie sztuki miłosnej, przedstawiany z łukiem z trzciny cukrowej i kwietnych strzał. Innymi źródłami wiedzy o miłości są dzieje ziemskiego życia Kryszny oraz piękny poemat epicki "Ramajana".

W hinduizmie istnieje wiele wzorców miłości i modeli do naśladowania. Miłość nie jest jednak celem samym w sobie, nie może być podstawową orientacją życiową - ma wpływać i powracać do miłości Boga. Miłość zamyka się przede wszystkim w ramach małżeństwa i ma szerokie powiązania z kamą - rozkoszą seksualną. Zakochani w sobie małżonkowie mają wiele możliwości rozbudowywania sztuki miłosnej. Celem życia seksualnego jest rodzicielstwo, ale realizacji tego celu towarzyszy przyjemność, która jest czymś dobrym, gdyż pochodzi od Boga, jest jednak zanieczyszczona materialnie i dlatego może stać się źródłem cierpienia. Używanie środków antykoncepcyjnych jest hańbiącą metodą ograniczania rodziny.

Innym celem życia seksualnego dla mężczyzny jest uspokojenie pożądania, "gdy ciało atakują zmysły, żona chroni je od zdruzgotania". Współżycie seksualne porównuje się do subtelnej walki, w której mężczyzna jest aktywny, a kobieta stawia opór. Ars amandi traktowano jako wyraz demonstracji męskiej siły i kobiecego oporu i formę znalezienia przyjemności seksualnej. Rozbudowywano zatem dokładne opisy potęgowania rozkoszy; ponad 90 pozycji współżycia seksualnego (pozycje często noszą nazwy zwierząt, np. kot, pies, osioł, krowa, żaba, tygrys).

W hinduizmie kobiety są oceniane jako bardziej seksualne i zdolne do bogatszej gamy przeżyć seksualnych. Ceniono doprowadzenie kobiety do orgazmu, ponieważ udana więź seksualna i miłość czynią z kobiety osobę nie tylko zadowoloną i szczęśliwą, ale także wierną, silną i altruistyczną.

Seks ma również znaczenie mistyczne - ukazuje człowiekowi prawdę wszechświata, jego zmysłowość wiąże się z energią i siłami kosmosu. "Bhagavadgita" ostrzega jednak, że życie seksualne może być źródłem poczucia szczęścia, ale to właśnie szczęście jest największym wrogiem człowieka. Powinno być poddane samokontroli, ponieważ łatwo w nim zapomnieć o upływającym czasie i zatopić się w wymiarze teraźniejszości. Hinduizm ceni ascezę seksualną oraz celibat jako drogi prowadzące do wyzwolenia z uwarunkowań materialnych oraz oddania się rozwojowi duchowemu. Droga ta wymaga opanowania, dystansu i przewodnictwa duchowego.

 

Potępiane są:  kazirodztwo, cudzołóstwo, homoseksualizm, prostytucja, gwałt i zoofilia (w następnym życiu grozi wcielenie się w stan zwierzęcia).

Tradycyjna rodzina indyjska opierała się na patriarchacie, liczyła 40-50 osób. Dwukrotnie w ciągu dnia wszyscy jej członkowie zbierali się przed domowym ołtarzem, składając ofiary. Wszystkie warstwy społeczne wysoko ceniły dzieci, które darzono miłością. Okres ciąży wiązał się z licznymi rytuałami i zabiegami, mającymi na celu ochronę zarówno kobiety, jak i dziecka. Po porodzie ojciec wypowiadał nad dzieckiem wersety z wed, karmił je miodem, życząc wszelkich cnót i szeptał jego imię. Przez pierwsze lata życia potomstwem opiekowała się matka.

Małżeństwo było traktowane jako trwałe. Zawierano je w młodym wieku, poprzedzano odpowiednim przygotowaniem, także seksualnym. Kobietę wychowywano w wielkim poszanowaniu macierzyństwa. Małżeństwo kojarzyli rodzice, a astrolodzy ustalali termin ceremonii. W tradycyjnych Indiach ceremonie weselne były bardzo bogate: ciało nacierano wonnymi maściami i olejkiem sandałowym, polewano perfumowaną wodą, osuszano dymem kadzideł, malowano, przystrajano, a na czole kobiety robiono złoty znak weselny. Zwieńczeniem tej uroczystości była wspólna modlitwa przed ołtarzem oraz bogaty orszak. Mąż ślubował żonie zapewnienie trzech rzeczy: dharmy (pobożności), arthy (bogactwa), kamy (rozkoszy). Po ceremonii młodzi przez następne trzy noce nie podejmowali współżycia. Czwartego dnia żona odwiązywała żółtą taśmę umocowaną przez matkę na przegubie ręki, co symbolicznie wyrażało zerwanie więzi z domem rodzicielskim. Potem małżonkowie składali przepisane zwyczajem ofiary. W kolejnych dniach i nocach małżonkowie stopniowali zakres intymnych pieszczot i dochodziło do pełnego współżycia.

Regulacja sakralna i obyczajowa dotyczyła całego codziennego życia rodziny. W świętej księdze Bhagavadgita znajdujemy określenia postawy wobec życia rodzinnego: pokora, wolność od dumy, łagodność, tolerancja, prostota, czystość, wytrwałość i samokontrola, wyrzeczenie się przedmiotów zadowalania zmysłów, wolność od fałszywego ego, świadomość zła płynącego z narodzin i śmierci, starości i choroby, brak przywiązania do dzieci, żony, domu, uznanie znaczenia samorealizacji i filozoficznych poszukiwań Absolutnej Prawdy.
Życie rodzinne jest traktowane jako etap przejściowy (pierwsza ćwiartka życia jest poświęcona nauce i wstrzemięźliwości, druga życiu rodzinnemu i zawodowemu, trzecia, po pierwszym wnuku, dotychczas zaniedbywanym zajęciom, czwarta to przerwanie więzi rodzinnych i kastowych), miejsce zdobywania zasług oraz spełniania obowiązku religijnego oraz społecznego. Po wychowaniu dzieci mężczyzna powinien zwrócić się ku religii, kontemplacji. Postuluje się konieczność porzucenia życia rodzinnego w przypadku, gdy jest ono przeszkodą w rozwoju duchowym. W hinduizmie życie seksualne, małżeństwo, rodzina są traktowane jako niższa forma bytu, wyzwolenie to wolność od zwodniczego przywiązania do swego ciała i wszystkiego, co jest z nim związane - żony, dzieci, domu, ponieważ oddanie dla Kryszny jest porzuceniem wszystkich przywiązań. Przywiązanie do świata materialnego jest ścieżką ciemności, a do Kryszny ścieżką światła.