Żyć Dobrze

O dwóch takich

O dwóch takich ...

Dlaczego osoba niewidoma wspina się na tak wysokie góry? W jaki sposób technicznie jest w stanie zdobyć szczyt? Jak osoba bez płuca radzi sobie na wysokości prawie 7 tys. metrów, gdzie brakuje tlenu? Dlaczego Piotr i Łukasz chcą zdobyć Koronę Ziemi, czyli najwyższe szczyty wszystkich kontynentów?

Już dzisiaj premiera genialnej książki "O dwóch takich ... Teraz Andy". Jest to niewątpliwie jedna z tych książek, którą warto przeczytać.

Jak udało się zorganizować wyprawę, zdobyć na nią środki i znaleźć osoby, które z nimi pójdą? Jak to się stało, że szczyt zdobyli w trójkę, a czwarty wspinacz (szef wyprawy) został w bazie?

Na początek polecamy krótki fragment książki:

Baza Plaza de Mulas

Dzisiejszy dzień obudził nas wspaniałą pogodą. Aconcagua jest pięknie odsłonięta. To dzień przeznaczony na odpoczynek i aklimatyzację na tak dużej wysokości. Skupiamy się głównie na spożywaniu wysokokalorycznych liofilizowanych potraw oraz piciu dużej ilości wody. Wodę i herbatę trzeba wzbogacać witaminami, bo dostępna w bazie woda pochodzi z lodowca: nie ma w niej więc żadnych minerałów. Picie takiej wody jeszcze bardziej osłabia. W bazie Plaza de Mulas widać w niedużej odległości śnieg. Tu, gdzie jest baza i gdzie są rozstawione namioty, jest jednak pełno kamieni. Od dawna nie ma już żadnej roślinności. Tylko skały, kamienie i w oddali śnieg.

W Plaza de Mulas stoi m.in. mały namiot, w którym można skorzystać z internetu (jest laptop do dyspozycji, albo - jeśli się ma swój - to można podpiąć się przez kabel do sieci). Podłączyłem swój komputer, chcąc wysłać wiadomości do Polski. Jak zwykle budziło to zdumienie, jak ja, osoba niewidoma, korzystam z internetu. To jest możliwe dlatego, że mój komputer „mówi" (dzięki zainstalowanemu specjalnemu syntezatorowi mowy). W dodatku robi to bardzo szybko (w tempie 850 słów na minutę!), dlatego że gdyby mówił w normalnym tempie, to uzyskanie przeze mnie informacji trwałoby bardzo długo. Osoba widząca patrzy na ekran i od razu wszystko ogarnia wzrokiem. Mnie musi wszystko przeczytać komputer, i stąd konieczność takiego tempa. Arek, Bogdan i Piotrek, słysząc taką syntetyczną, przyspieszoną mowę, żartowali, że znajduję się chyba w wojskowym centrum dowodzenia, a rakiety z Argentyny do Polski zostały już odpalone i nie mamy dokąd wracać.
Rzeczywiście, przyspieszona mowa syntetyczna mojego komputera brzmi trochę jak z filmu science-fiction.

Jutro wyruszamy do obozu Nido de Condores

Cały czas chodzi o naszą aklimatyzację przed atakiem szczytowym. Żyję nadzieją, iż kolejne odcinki, mimo dość sporych różnic wysokości, okażą się dla mnie łatwiejsze terenowo, co pozwoli mi wchodzić w rytmie.

Czujemy się dobrze, i oby tak było do samego szczytu! Wczorajszy dzień pokazał jednak, że nie będzie łatwo, co wzmogło w nas jeszcze większy respekt i szacunek do Aconcagui.

Wieczór spędziliśmy bardzo miło w jednym z kawiarnianych namiotów, pijąc yerba mate. Grupa Słowaków świętowała zdobycie szczytu. Przyłączyliśmy się do niej. Pierwszy raz śpiewałem i tańczyłem na takiej wysokości. To coś niesamowitego, zwłaszcza, gdy jest się obutym w ciężkie „skorupy". Radość Słowaków dodała nam wiary w powodzenie dalszej akcji górskiej, gdy widzieliśmy ich uśmiechnięte twarze. Brzmienie znajomego języka przywołało myśli o najbliższych. Okazało się, że góralskie piosenki nie tylko pięknie brzmią w naszych Beskidach, Tatrach, czy Bieszczadach, ale w warunkach południowoamerykańskich również.

Śpiewając przy wtórze gitary, tańczyłem ze Słowaczką, która absolutnie nie chciała mnie wypuścić w dalszą drogę, mówiąc, iż jeden dzień w przód czy w tył nie ma znaczenia. Niewiele brakowało, by powstała kolejna zwrotka do popularnej góralskiej pieśni Zalubić Słowaka, ale rozsądek i racjonalna ocena sytuacji wzięły górę nad emocjami.