O zdrowiu

Przyczyny i leczenie zapalenia górnych dróg oddechowych

Przyczyny i leczenie zapalenia górnych dróg oddechowych

Sezon jesienno-zimowy to czas, kiedy wśród pacjentów – zarówno dzieci, jak i dorosłych, znacząco wzrasta zachorowalność na zapalenie górnych dróg oddechowych. Jakie są jego przyczyny? Jak należy je leczyć?

 

Górne drogi oddechowe obejmują jamę nosową, zatoki przynosowe, gardło oraz krtań. Za zakażenia w około 90% odpowiadają wirusy – grypy i paragrypy, rinowirusy, adenowirusy, koronawirusy oraz RSV. Znacznie rzadziej mają one podłoże grzybicze lub bakteryjne. Zakażenie odbywa się drogą kropelkową i przez bezpośredni kontakt z chorym pacjentem, na przykład używanie wspólnych ręczników lub sztućców czy uścisk dłoni. Zapalenie górnych dróg oddechowych jest infekcją, której sprzyjają wahania temperatur między pomieszczeniami oraz na zewnątrz, suche powietrze, przebywanie w dużych skupiskach ludzi, stres, przemęczenie, niewystarczająca ilość snu oraz palenie papierosów. U dzieci jego występowanie może być związane z jeszcze niedojrzałym układem odpornościowym oraz powiększonym migdałkiem gardłowym.

 

Przebieg zapalenia górnych dróg oddechowych

Naturalny przebieg zapalenia ma 3 fazy:

  • Obrzękowo-wysiękowa (naczyniowa) – trwa przeważnie od 2 do 5 dni. Do głównych jej objawów zalicza się stan podgorączkowy lub gorączkę, suchy, męczący kaszel, obfitą, wodnistą wydzielinę z nosa, ból głowy oraz trudności w przełykaniu.
  • Obturacji gęstej (komórkowa) – trwa 2-3 dni i objawia się wzmożonym wydzielaniem lepkiego, gęstego śluzu.
  • Nadkażenia bakteryjnego – najczęściej odpowiadają za nią Haemophilus influenzae, Streptocooccus pneumoniae oraz Moraxella catarhalis. W drogach oddechowych pojawia się wówczas wydzielina ropna; etap ten trwa około 10 dni.

Zapalenie górnych dróg oddechowych jest w większości przypadków niegroźne. Może być jednak uciążliwe i znacząco utrudniać codzienne funkcjonowanie. W przypadku zakażeń wirusowych nie ma skutecznego leczenia przyczynowego. Zamiast tego stosuje się leczenie objawowe, które mimo że nie skraca w znaczący sposób czasu trwania choroby, jest w stanie skutecznie poprawić samopoczucie pacjenta. Zakażenia bakteryjne muszą być diagnozowane oraz leczone przez pediatrę lub internistę.Więcej przydanych informacji na temat zapalenia górnych dróg oddechowych znaleźć można na stronie: http://www.hartujmisie.pl/porady/zdrowie/jak-leczyc-zakazenie-wirusowe-gornych-drog-oddechowych-u-dzieci.

 

Gorączka

Stanowi ona bardzo często jeden z pierwszych objawów świadczących o zbliżającej się chorobie. Mimo że jej występowanie jest powszechne, budzi ona niepokój, zwłaszcza gdy pojawia się u dziecka. Wyróżnić można kilka różnych metod pomiaru temperatury ciała – w dole pachowym, w jamie ustnej, w uchu zewnętrznym, na czole oraz w odbytnicy. Kluczowe jest, by śledząc zmiany temperatury pomiarów dokonywać w tym samym miejscu i tą samą techniką. Większość specjalistów za gorączkę uważa temperaturę przekraczającą 37,5-38 stopni Celsjusza pod pachą/na czole i 38-38,5 stopni Celsjusza w uchu lub odbytnicy. Zawsze należy zwracać uwagę na dodatkowe objawy takie, jak niepokój, zmniejszona aktywność, płacz dziecka czy drżenie ciała.

 

Leki przeciwgorączkowe

Leki przeciwgorączkowe w większości przypadków podaje się przy temperaturze przekraczającej 28 stopni Celsjusza w dole pachowym i 38,5 stopni Celsjusza w odbytnicy. Kluczowe jest, by w pierwszej kolejności zastosować farmakoterapię, a dopiero po upływie około 30 minut – metody fizyczne. Badania pokazały bowiem, że bez przestawienia termostatu podwzgórzowego nie ma możliwości trwałego obniżenia temperatury ciała wyłącznie przy pomocy kąpieli czy okładów, lecz skutkować może to pojawieniem się dreszczy czy skurczu naczyń krwionośnych, co prowadzić może do ponownego skoku temperatury. Tak o dorosłych, jak i u dzieci, w celu obniżenia temperatury najczęściej stosuje się ibuprofen i paracetamol. Dawkowanie drugiego z nich ustalono u dzieci na 15 mg/kg masy ciała jednorazowo oraz 90 mg/kg masy ciała na dobę, a u osób dorosłych na 750 – 1000 mg jednorazowo. Preparat podaje się co 4-6 godzin. Ibuprofen podaje się z kolei u dzieci powyżej 3. roku życia w jednorazowych dawkach 10 mg/kg jednorazowo i 30 mg/kg na dobę, co 6-8 godzin, a u dorosłych jednorazowo do 400 mg i do 1600 mg na dobę. Jeżeli jeden z wymienionych wyżej preparatów nie okaże się skuteczny, można go stosować naprzemiennie lub łącznie z drugim, jako że wykazują one synergię. U dorosłych zastosować można także metamizol lub kwas acetylosalicylowy, lecz mają one znacznie więcej działań niepożądanych. Drugiego z nich nie należy podawać dzieciom poniżej 12 roku życia, jako że spowodować może on wystąpienie zespołu Rey’a.

 

Źródła:

  • http://www.hartujmisie.pl/porady/zdrowie/jak-leczyc-zakazenie-wirusowe-gornych-drog-oddechowych-u-dzieci
  • https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/choroby/ukladoddechowy/137909,infekcje-drog-oddechowych-u-dzieci
  • https://wylecz.to/uklad-oddechowy/zapalenie-i-infekcje-gornych-drog-oddechowych/

 Artykuł zewnętrzny